Po prawie dwóch latach kontaktów i rozmów pomiędzy biskupem Mananjary, José Alfredo Caires de Nobrega, i o. Alphonse Rakotondravelo OMI, przełożonym delegatury Madagaskaru, po dyskusjach i przemyśleniach ze wszystkimi przełożonymi i ekonomami delegatury, zdecydowaliśmy odpowiedzieć pozytywnie na zaproszenie biskupa i założyć wspólnotę misyjną oblatów w Mahavoky. Należy zaznaczyć, że wcześniej dwukrotnie byliśmy na wizytacji w tym miejscu.

Geografia i populacja

Mahavoky to mała miejscowość gminna, położona 60 km na północny zachód od Mananjary; jest to górzysty i deszczowy region na wschodnim wybrzeżu Madagaskaru. Ludzie i ich styl życia są podobni do tych w Mahanoro, Masomeloce, Ambinanindrano na południu od diecezji Toamasina, gdzie pracujemy od początku. Krajobraz i środowisko również są takie same; wylesianie jest bardzo duże.

Jest to odosobniona miejscowość. Można się tam dostać na dwa sposoby:
•    Samochodem (lub pieszo), drogą drugorzędną, bardzo złą, trudna do przebycia w porze suchej (październik, listopad, grudzień) i praktycznie niedostępną w porze deszczowej (czyli prawie przez cały rok). Generalnie nie obsługują jej żadne samochody ani motocykle. Podróżować mogą wyłącznie handlarze, którzy korzystają z dużych samochodów osobowych lub ciężarówek.
•    Łódką i rzeką (dostępna przez cały rok z wyjątkiem cyklonów). To sposób wymagający prawie jednego dnia podróży (wszystko zależy od pogody). Ten środek transportu jest powszechnie używany przez ludzi do podróży z Mahavoky do Mananjary i odwrotnie.

	Sezon suchy		Sezon deszczowy

Mahovoky składa się z bardzo biednej ludności chłopskiej. Aby móc się wyżywić, ludzie uprawiają ryż, paprykę, banany, lecz dziś ich źródło utrzymania opiera się głównie na wydobyciu złota tradycyjną metodą.

Niestety, ta eksploatacja czyni ich jeszcze biedniejszymi. Z jednej strony ich metoda jest przestarzała w porównaniu z nowoczesną metodą chińską. Z drugiej strony są też przestępcy, którzy wykorzystują tych biednych ludzi. W ostatecznym rozrachunku bogacą się obcokrajowcy. Oprócz szkodliwych konsekwencji na poziomie ekonomicznym gospodarstw domowych, istnieje również poważny wpływ na zdrowie, ponieważ woda staje się niezdatna do picia w gospodarstwach rolnych, co powoduje straszne choroby, takie jak biegunka, gruźlica i bolerioza.

Ewangelizacja

Pewien ksiądz z Fianarantsoa, zwany Zacharie, rozpoczął ewangelizację w Mahavoky w 1970 r., następnie księża z MEP (Zagraniczni Misjonarze z Paryża) przez około 10 lat. Ci ostatni utworzyli misję (w ścisłym tego słowa znaczeniu) i żyli na niej. Następnie od roku 1984/1985 misja nie miała księdza/misjonarza. Dopiero w 1989 r. przybyli werbiści i pozostali tam do 2012 r. Następnie księża diecezjalni obsługiwali tę misję. W Mahovoky jest 87 wspólnot chrześcijańskich, podzielonych na 11 sektorów, za które odpowiada świecki wizytator każdego sektoru wraz z katechetami. Siostry ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Pawła pracują w Mahavoky od kilku lat; opiekują się szkołą i przychodnią.

Przybycie oblatów

Przed przybyciem oblatów tę miejscowość spustoszyły dwa cyklony: domy, szkoły, kościoły zostały zniszczone lub całkowicie zburzone. Biskup obiecał jednak naprawę kościoła i duże sali parafialnej w Mahavoky – jeszcze przed naszym przybyciem.

Do tej misji zgłosiło się na ochotnika dwóch oblatów z doświadczeniem duszpasterskim: ojciec François de Sales Ratovonirina, 18 lat życia kapłańskiego, były misjonarz w Ambinanindrano, Masomeloka, a ostatnio proboszcz naszej parafii pw. św. Eugeniusza de Mazenoda w Fianarantsoa, i ojciec Nicolas Andrianjafimahenina, 13 lat kapłaństwa, były misjonarz w Marolambo i kapelan Apostolstwo Morza w Toamasinie.

Obaj opuścili Fianarantsoa we wtorek 3 września i udali się do Mahavoky przez Mananjary. Do Mahovoky powinni byli dotrzeć następnego dnia, czyli w środę, niestety dotarli dopiero w czwartek 5 września, ze względu na złą drogę i barierę przeciwdeszczową. Zmuszeni byli do przenocowania w ciężarówce i powrotu do Mananjary i następnie popłynięcia łódką. Naprawdę, bolesna pierwsza przygoda !

Biskup Alfredo i o. Alphonse przybyli z trudem w piątek 6 września samochodem z napędem na cztery koła, ich podróż trwała 7,5 godziny.

Zgodnie z planem instalacja oblatów odbyła się podczas corocznej pielgrzymki dystryktu, organizowanej zawsze w święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny 8 września. Ponieważ data ta przypadała w niedzielę, biskup rozpoczął swoje obchody w sobotę 7 września od porannej konferencji dla pielgrzymów, popołudniowej spowiedzi, czuwania modlitewnego, a następnie wieczornej procesji.

Jeśli chodzi o oficjalny dzień instalacji, to miał on miejsce w niedzielę 8 września. Na początku mszy św. ojciec Alphonse, nasz superior delegatury, podsumował historię Zgromadzenia i przedstawił dwóch oblatów przed 1500 obecnymi chrześcijanami. Nie zapomniał podziękować biskupowi za okazane zaufanie. Poprosił wszystkich o szczerą i braterską współpracę z dwoma współbraćmi. Po homilii biskupa misjonarze złożyli wyznanie wiary. Biskup podziękował Zgromadzeniu i dwóm oblatom, życzył im dobrej misji! Biskup i o. Alphonse opuścili Mahavoky po posiłku.

Dziękujemy biskupowi za zaufanie, jakim obdarzył nas, oblatów. Naszą wdzięczność kierujemy także do naszych dwóch kolegów-oblatów, którzy od początku wykazali się swoją gorliwością, entuzjazmem i dyspozycyjnością misyjną. Dziękujemy także księdzu Damascène, który przez rok przed przybyciem oblatów sprawował opiekę duszpasterską i przygotował wiernych na ich przyjęcie.

Jesteśmy dumni z ojców  Françoisa i Nicolasa, którzy poprzez ewangelizację przynoszą rozwój chrześcijanom i mieszkańcom, poprzez edukację i szkolenie inspektorów i katrechetów przynoszą postęp ludziom i społecznościom, popychając ich do dążenia do rozwoju. Zapewniamy ich o naszych modlitwach i naszym braterstwie. Przed nimi wiele wyzwań, ale dzięki łasce Bożej są gotowi. Szczęśliwej misji, drodzy ojcowie !

O. Alphonse Rakotondravelo OMI
O. Nicolas Andrianjafimahenina OMI