W  styczniu  2023  r.  odbyła  się  pierwsza  tura dorocznych  rekolekcji  oblackich.  Nauki  głosił o. Ludwik DIEDHIOU OMI, przełożony Delegatury Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w Senegalu.

Rekolekcjonista zwrócił uwagę na to, że nasze rekolekcje są jak lot samolotem: jest start i lądowanie oraz wszystkie przygotowania, które się z tym wiążą. W rekolekcjach uczestniczyło 27 oblatów, w tym przełożony Delegatury i trzech radnych. Tematyka rekolekcji została oparta na temacie ostatniej Kapituły Generalnej : «Pielgrzymi nadziei we wspólnocie ».

Pielgrzymi

Aby dobrze zacząć, o. Ludwik zaprosił nas, byśmy pozwolili się prowadzić Duchowi Świętemu i zanurzyli się w ciszy. Św. Eugeniusz de Mazenod został świętym właśnie dlatego, że pozwolił prowadzić się Duchowi Świętemu. Potrzebujemy rekolekcji, aby tchnąć nowe życie, odpocząć i znaleźć wsparcie w naszych sercach i życiu. Podstawą lub pewnym fundamentem jest słowo Boże i modlitwa.

Odbywamy rekolekcje, aby popatrzeć wstecz przed ważnym wyborem, aby lepiej zrozumieć wiarę chrześcijańską, aby pogłębić swoje powołanie i lepiej kontynuować naszą oblacką misję.

Niezbędne jest do tego doświadczenie pustyni, doświadczenie nagości, ciszy i samotności. Ale jak wejść na tę pustynię? Musimy porzucić wszystko i wejść w kontakt z Bogiem w ciszy pustynnej. Pustynia jest miejscem regeneracji, ponieważ umożliwia kontakt z samym sobą. To w ciszy prorok Eliasz spotkał Boga, w ciszy też przed krzyżem św. Eugeniusz de Mazenod usłyszał głos Boga.

Podczas rekolekcji nasz rekolekcjonista zadał kilka pytań do rozważenia. Jakim gruntem nasiennym jesteśmy? Kim jesteśmy my? Kim ja jestem – jako zakonnik, kapłan – dla innych? Bycie kapłanem to niesienie słowa Bożego. Jesteśmy kruchymi naczyniami, ale jesteśmy nosicielami Bożego błogosławieństwa, wartościowymi ludźmi.

Bądź pielgrzymem jak dwaj uczniowie z Emaus

Po pierwsze: być na rekolekcjach, to znaczy być na pielgrzymce. Bycie w drodze oznacza słuchanie. Ale potrzeba silnej wiary i zrozumienia, aby ruszyć i wrócić na drogę. Źródłem pozostaje słowo Boże. Musimy zrozumieć, że Bóg nigdy nas nie opuszcza. To Bóg zawsze towarzyszy nam w naszym codziennym życiu. On zawsze puka do naszego serca i do naszych drzwi. Ojciec Ludwik kładł nacisk na potrójną obecność, w której możemy zobaczyć Boga: w słowie Bożym, w Eucharystii oraz w braciach i we wspólnocie. Bóg może manifestować się na różne sposoby, ale obecnie ludziom niełatwo jest Go poznać. Dlatego musimy być dla ludzi pośrednikami i opiekunami duchowymi.

Bycie „pielgrzymem nadziei we wspólnocie” oznacza całkowite zjednoczenie z Bogiem w miłości i miłosierdziu. Nasza relacja lub zażyłość z Bogiem jest prawdziwym spotkaniem z Jezusem Chrystusem. Dlatego oblacki pielgrzym jest zwiastunem nadziei dla innych i świadkiem obecności Boga i Jego miłości. W tym wszystkim fundamentalne znaczenie ma poczucie przynależności do wspólnoty. Uczestnictwo w życiu wspólnoty (kościelnej, parafialnej, wspólnotowej) jest oblackim powołaniem.

Ponadto o. Ludwik podkreślił trzy cnoty teologalne – wiarę, nadzieję i miłość. Wiara daje nam dostęp do wiecznego zbawienia. Przez wiarę mamy usprawiedliwienie i pokój z Bogiem. Wiara pozwala nam widzieć duchową rzeczywistość, nadzieja zaś służy budowaniu lub wybieraniu tej rzeczywistości. Nadzieja jest wytrwałością w drodze do końca, czyli do odziedziczenia obietnicy Bożej lub przylgnięcia do Pana. Mieć nadzieję w Bogu to ufać Mu, oddać się w ramiona Pana, polegać na Nim. Poprzez miłosierdzie lub miłość kochamy Boga i innych. Miłość jest charakterem Boga. Brak wiary prowadzi do zguby innych, ponieważ zapominamy, że wzywa nas Chrystus, Syn Boży. Musimy więc utożsamiać się z Nim i upodabniać się do Niego poprzez ubóstwo, czystość i posłuszeństwo.

Duchowość komunii

Duchowość komunii – to mieć ducha wspólnotowego, zdolność do bycia razem. We wspólnocie musimy mieć duchowość komunii, ponieważ jesteśmy braćmi. Wzorem tej komunii jest Trójca Święta. Dlatego wspólnota jest pielgrzymującą rodziną, która ma wolę wspólnego kroczenia. Mamy być uważni na naszych braci w wierze, aby spojrzeć na nich na nowo. Musimy mieć zdolność dostrzegania i doceniania drugiego człowieka jako daru od Boga. Mamy dać przestrzeń innym, aby mogli poczuć się częścią rodziny. Komunia musi być kwestionowana we wspólnocie, w szkole i w duszpasterstwie. Według Papieża Jana Pawła II : « Komunia jest wielkim wyzwaniem nowego tysiąclecia, jest nią uczynienie tego świata wielkim wspólnym domem ».

Aktualne problemy

Po omówieniu duchowości komunii o. Ludwik w bezpośredni sposób zwrócił nam uwagę na różne problemy, z jakimi borykają się zakonnicy, w tym my – oblaci. Wskazał na: klerykalizm, konflikt pokoleniowy, brak wizji bycia razem, współzawodnictwo, zazdrość, karierę, pieniądze.

W obliczu tych problemów musimy spojrzeć na siebie na nowo. Trzeba mieć odwagę, umiar i wstrzemięźliwość. Poza tym musimy być ludźmi sprawiedliwości. Musimy być mądrzy. Zawsze potrzebujemy formacji (ciągłej i stałej), nie zapominając o modlitwie i codziennej refleksji. Zawsze musimy być we wspólnocie, przez wspólnotę i dla wspólnoty. Jako oblaci musimy kroczyć razem we wzajemnym szacunku dla siebie, w obopólnym szacunku, w komunii życia apostolskiego. Musimy czynić sobie nawzajem jak Jezus: zwracać uwagę na innych z pozytywnym spojrzeniem.

Nie jesteśmy najemcami, współlokatorami w społeczności. W ten sposób żyjemy i umieramy dla wspólnoty, której centrum stanowi krzyż Jezusa Chrystusa. Musimy być wierni testamentowi założyciela i żyć świętymi ślubami. Jednym słowem: musimy powrócić do źródła (założyciel, charyzmat, Konstytucje i Reguły, błogosławiona Dziewica), jeśli chcemy być wierni naszemu oblackiemu powołaniu misyjnemu.

Nawrócenie

Abyśmy mogli żyć prawdziwą komunią, potrzebujemy nawrócenia (osobistego i wspólnotowego). Innymi słowy: rekolekcje są wezwaniem do nawrócenia. Musimy wejść w głąb siebie. Musimy uznać nasze grzechy, naszą kruchość, nasze słabości, nasze ograniczenia, aby wznieść się ku Bogu. Ruch zstępująco-wstępujący jest drogą do pozostania w życiu Boga. Jesteśmy pielgrzymami nadziei w komunii we wspólnocie ku uświęceniu i konsekracji, żyjąc jako ludzie modlitwy i refleksji. Żyć Ewangelią bez kompromisów to żyć w miłości i gorliwości apostolskiej.

Podsumowując, możemy powiedzieć, że nasze rekolekcje przebiegły bardzo dobrze. Zakończyły się spotkaniem informacyjnym, dzieleniem się i wymianą, które poprowadził nasz przełożony Delegatury. Ale przedtem mieliśmy również radość goszczenai w naszym gronie nowego nuncjusza apostolskiego na Madagaskarze – przybył do nas bp Tomasz Grysa.

Jak co roku rekolekcje zakończył piknik, udaliśmy się do małej miejscowości – niedaleko od duchowego centrum ojców karmelitów, gdzie odbywały się rekolekcje. Panowała braterska atmosfera! Co za radość! Wszyscy uczestnicy byli bardzo zadowoleni. Co za łaska, że ​​mieliśmy ten czas rekolekcji. Niech dobry bóg towarzyszy nam w dalszych wyzwaniach! Ojciec Ludwik ma wielki dar i talent do głoszenia rekolekcji, jest bezpośredni, ma poczucie humoru. Pragniemy kontynuować współpracę z kaznodziejami oblatami pochodzącymi z innych delegatur i prowincji.

O. Herinirina Andry Mamy OMI
Misjonarz - MORONDAVA