Delegatura Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej obchodziła w listopadzie Jubileusz 40-lecia obecności i zaangażowania duszpasterskiego (misyjnego) Na Czerwonej Wyspie. Chcielibyśmy podzielić się z Wami tym, jak przeżyliśmy ten czas i Kongres, który mu towarzyszył.

Ostatnie 10 lat to wzrost liczebny członków naszej Delegatury. Mogliśmy pozytywnie odpowiadać biskupom, którzy prosili o naszą obecność w dwóch nowych diecezjach.  Był to czas błogosławieństw, sukcesów i radości. 21 diakonów oblackich zostało wyświęconych na kapłanów między kongresami w 2010 i 2020 r.

Delegatura dołożyła wszelkich starań, aby zaprosić na Kongres osoby, które pracowały na Madagaskarze – pięciu pierwszych, polskich oblatów oraz ojca prowincjała z Polski. Nie mogli jednak przybyć ze względu na masowy wzrost przypadków zakażeń koronawirusem w Europie, co doprowadziło do zamknięcia granic Madagaskaru.

35 Na kongres przybyło 35 ojców i braci. Administracja wybrała ojca Pierino Limonta – montfortanina – naocznego świadka przybycia oblatów na Madagaskar i gościa honorowego na moderatora – animatora Kongresu. Kongres był przygotowywany już od roku przez specjalnie powołany zespół. Opracowano materiały robocze, opierając się na odpowiedziach na ankiety, które oblaci wypełniali  na początku 2020 roku. Podczas Kongresu mogliśmy ponownie przeczytać wszystkie odpowiedzi na ankiety, przeanalizować je i wspólnie spojrzeć na przyszłość naszej Delegatury. Udział w wymianie, debatach i dzieleniu się był bardzo aktywny, był to naprawdę czas braterstwa, zgodnie z mottem Kongresu : „Wspólnota Apostołów z Jezusem jest wzorem i nadzieją naszego życia”.

Kongres, który był właściwie czasem spotkań i dzielenia się, trwał od 17 do 20 listopada. 22 listopada dziękczynną mszę świętą. W tym czasie omówiono trzy główne punkty strukturalne Delegatury: formację, duszpasterstwo i finanse.

Pierwszy dzień Kongresu - FORMACJA.

Rano, podczas mszy świętej pod przewodnictwem o. Mariusza Kasperskiego - przełożonego Delegatury - nastąpiło otwarcie Kongresu.

Inicjatywa duszpasterstwa powołaniowego pojawiła się już w 1989 r., kiedy do nowicjatu przystąpiło dwóch młodych ludzi. Można powiedzieć, że wszyscy oblaci malgascy bez wyjątku, pracujący na Madagaskarze, są owocem wyrzeczeń, cierpień i zaangażowania starszych współbraci z pierwszej grupy oblackiej, ponieważ z roku na rok nie przestali przyciągać nowych kandydatów na misjonarzy. Duszpasterstwo powołaniowe pozostaje wspaniałym miejscem pracy otwartym na wyzwania naszych czasów. Formacja na różnych etapach pozostaje delikatną pracą, wymagającą dużo cierpliwości i pewności. Do tej pory co roku pojawia się wielu młodych ludzi zainteresowanych życiem oblackim, którzy korespondują z oblatem odpowiedzialnym za powołania. Przyciąga ich nasz charyzmat oblacki, nasze misyjne świadectwa, dlatego pukają do naszych drzwi. To błogosławieństwo od Boga ! 

Zaproszenie do udziału w obozie powołaniowym to moment odkrycia i poznania każdego młodego człowieka, ale też spotkania i rozeznania. Jeśli ważna jest dla nas przyszłość, to możemy stwierdzić, że o formacji naszych młodych ludzi nie może decydować tylko ich obecność w domu formacyjnym, ale też ich zaangażowanie we własny rozwój, gdziekolwiek się znajdują, aż do dojrzałości powołaniowej jako misjonarza oblackiego. 

Zachęcamy również młodych misjonarzy do specjalizacji, aby przyczyniali się do naszego przetrwania i zadbania o naszą przyszłość. Wielu oblatów chce utworzenia niezależnych obiektów formacyjnych. Najistotniejsze punkty Kongresu poświęcone formacji można podsumować w następujący sposób: Administracja Delegatury powierza Komisji Formacyjnej odpowiedzialność za zapewnienie rekrutacji i animację powołań, pomagając młodym ludziom odkryć wzniosłe powołanie w obliczu nowych technologii.

Drugi dzień Kongresu - DUSZPASTERSTWO

W ciągu tych 40 lat zaangażowania misyjnego praktykowaliśmy klasyczne duszpasterstwo misyjne w Delegaturze, ponieważ większość misji, w których pracujemy, znajduje się na obszarach wiejskich. Prowadzimy to duszpasterstwo poprzez obchody po buszu, współpracujemy z ludźmi świeckimi (katechistami i inspektorami), ze stowarzyszeniami dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Ten styl pracy misyjnej odróżnia nas od innych, ponieważ idziemy do naszych wiernych tam, gdzie mieszkają i witamy ich takimi, jakimi są. 

Dlatego z dumą mówimy, że naprawdę żyjemy naszym charyzmatem oblackim! Biskupi doceniają nas, mówią: „Wy, oblaci, wasza ojczyzna – »tanindrazana« jest z nami! W naszej diecezji !”

Ponadto chcemy sięgać po nowe praktyki duszpasterskie i ewangelizacyjne. Nadszedł czas, aby współpracować z wolontariuszami w dziełach społecznych i misyjnych, rozpocząć głoszenie misji ludowych, zająć się więcej duszpasterstwem młodych, aby skierować ich na dobrą drogę, promować duszpasterstwo w sanktuariach i innych kapelaniach. 40 lat zaangażowania misyjnego może stać się nową kartą na przyszłość, kartą dojrzałości i nowej perspektywy duszpasterskiej.

Trzeci dzień Kongresu - FINANSE

Rano mszę w  parafii pw. św. Eugeniusza de Mazenoda w Tsarahonenanie odprawił ojciec Henryk Marciniak – dyrektor Centrum Audiowisualnego OMIFILM.

Podczas spotkań kongresowych tematyka finansowa. Wpływy Delegatury pochodzą ze wspólnego funduszu wspólnoty, co ma bezpośredni wpływ na sytuację finansową naszej Delegatury. Każdy oblat jest zaproszony do praktyki przejrzystości, która zapewnia dobre funkcjonowanie wspólnoty. Klucz do sukcesu tej praktyki zależy od relacji między przełożonym wspólnoty a jej członkami. W swojej misji każdy oblat może znaleźć sposób na inwestowanie i zwiększanie dorobku swojej społeczności. 

Można zauważyć, że w Delegaturze dysponujemy dobrymi zasobami, jednak nie możemy być zadowoleni z tego, co mamy – trzeba pielęgnować poczucie przynależności, ponieważ zasoby wewnętrzne są jak dotąd niepewne. Miejmy odwagę motywować się nawzajem, aby być odpowiedzialnymi za nasze do życia, i świadomie korzystać z naszego wspólnego dobra. 

Czy tego chcemy, czy nie, w przyszłości status naszej Delegatury zmieni się, staniemy się kolejną prowincją zgromadzenia. Prowincja musi mieć autonomię i niezależność na poziomie zasobów personalnych i finansowych. Ten wątek już, w formie życzenia, podjęła ostatnia Kapituła Generalna zgromadzenia. 

Wieczorem odmówiliśmy specjalne modlitwy za naszych zmarłych misjonarzy przy grobowcu diecezjalnym, gdzie są pochowani – niedaleko parafii pw. Matki Bożej z Lourdes. Modlitwie przewodniczył o. Marek Ochlak – misjonarz z Befasy.

Czwarty dzień Kongresu - PODSUMOWANIE

Tego dnia wszyscy wyrazili wdzięczność za udział w Kongresie i chęć wprowadzenia w życie tego, co postanowiliśmy. 

Swoje przesłanie i życzenia skierował do nas o. Paweł Zając, prowincjał z Polski.  Chciał być wśród nas, ale pandemia, zamknięcie granic, a także specyficzna służba w Polsce, którą wykonuje, były decydujące.

Po południu mogliśmy odprawić nabożeństwo pokutne w sanktuarium Bożego Miłosierdzia.

Potem podziękowaliśmy ojcu Pierino, moderatorowi Kongresu.  

Piąty dzień

Rano ojciec Jean Didier Zanadrafara – przełożony domu w Tanamakoa i proboszcz parafii pw. św. Eugeniusza de Mazenoda w Tsarahonenanie przewodniczył wspólnej mszy św. w kaplicy w kapelanii uniwersyteckiej.

Po południu w parafii Notre Dame de Lourdes odbyła się próba generalna uroczystości jubileuszowych.