Misja katolicka na Madagaskarze przeżywała czasy prześladowań i trudności w okresie królewskim, zwłaszcza za panowania Ranavalona 1.

Dlatego z okazji Jubileuszu Wiary Katolickiej – 150-lecia archidiecezji Fianarantsoa oraz obchodów 40-lecia przybycia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej na Madagaskar, warto przypomnieć i upamiętnić historię Kościoła w regionie Betsileo.

Pomimo naszego postępu technicznego i kulturowego oraz ekspansji naszej wiary, mamy tendencję do zapominania o historii odważnych ludzi, którzy zostawili nam teologiczne dziedzictwo i przekonanie, by iść za Chrystusem. 

Rzeczywiście, ważne jest, aby zapamiętać te postacie Misji Katolickiej, miejsca, w których żyli i przez które przechodzili. Dlatego powinniśmy ich wspominać i wznosić budowle, aby nie zapomnieć o dziele Chrystusa dokonanym przez naszych bohaterów wiary.

Szerzenie wiary katolickiej w południowym regionie Madagaskaru zostało przeprowadzone przez żarliwych misjonarzy i świeckich – takich jak ojciec Marc Finaz jezuita, bł. Victoire Rasoamanarivo czy Pierre Ratsimba. Kościoły misyjne i religia katolicka nie mogły rozwijać się bez pomocy władz lokalnychz poszczególnych wiosek, bez mężczyzn, kobiet i dzieci, którzy zakorzenili nową wiarę w starej kulturze.

Parafia pw. św. Eugeniusza de Mazenod w Sahalavie ma ogromne znaczenie w historii wiary archidiecezji Fianarantsoa. To właśnie w wiosce Ambalataratasy, jednej z siedmiu dzielnic tworzących parafię, wiara katolicka po raz pierwszy pojawiła się w Fianarantsoa, 4 października 1871 r. W tym miejscu przebywał jezuita, misjonarz ojciec Marc Finaz, w towarzystwie Piotra Ratsimby. Ambalataratasy jest uważane za „bramę wiary dla naszej diecezji”. Gdyby Pierre Ratsimba zawiódł w negocjacjach z ówczesnym gubernatorem, sytuacja ta doprowadziłaby do niepowodzenia misji Kościoła. To dzięki jego odwadze i oddaniu wierze w Chrystusa, udało się rozpocząć ewangelizację regionu Betsileo, przy wsparciu jezuickiego misjonarza, ojca Marca Finaza (1871).

Parafia pw. św. Eugeniusza de Mazenoda zbudowała już wielofunkcyjną salę ku pamięci naszych bohaterów wiary, będącą zarówno miejscem modlitwy, jak i salą do nauki czytania i pisania dla starszych i dzieci. Zbudowaliśmy także drogę krzyżową dla pielgrzymów.

Nasz arcybiskup, Fulgence Rabemahafaly, chciałby zbudować duży, 15-metrowy krzyż, najwyższy w diecezji, aby uczynić to miejsce pamiątką wiary i świętym miejscem. W 2021 r. planowane są obchody jubileuszu wiary katolickiej w diecezji Fianarantsoa.

Dlaczego arcybiskup prosi o zbudowanie krzyża Jezusa Chrystusa na tym miejscu ? Co oznacza krzyż ? Jak ważny jest krzyż dla żywej wiary w Jezusa Chrystusa ?       

Odpowiadając na te pytania, należy pamiętać o teologicznej podstawie krzyża. Święty Paweł pisze: «Z Chrystusem jestem ukrzyżowany i żyję już nie ja, żyje we mnie Chrystus». W tym sensie możemy powiedzieć, że krzyż reprezentuje największą moc we wszechświecie. Pamiętajmy każdego dnia: «Jezus umarł za mnie. Umarłem razem z Nim. Kiedy umrę za mnie, On żyje we mnie. Kiedy On żyje we mnie, mogę żyć dla Niego.»

Dlatego krzyż jest symbolem, w którym Bóg miłości, miłosierdzia i współczucia objawia się w taki sposób, że Jego świętość i Jego miłość są nieskończone. Na krzyżu nastąpiła zamiana: Jezus, jedyny sprawiedliwy, bierze na siebie naszą brudną szatę i oddaje nam swoją sprawiedliwość. To jest to, co teolodzy nazywają zastępczą śmiercią Jezusa. On zajmuje nasze miejsce i daje nam swoje. Czy to jest normalne, że dziś nadal musimy głosić ofiarę Jezusa na krzyżu? Prawdę mówiąc, dzisiaj tak wielu ludzi źle się ze sobą czuje, wiele osób cierpi z powodu problemów z tożsamością, czują się samotni, niezrozumiani, bezużyteczni, jak zmięte kartki.

To jest fundamentalne pytanie. W ten sposób: "Krzyż nie jest jedną z doktryn Ewangelii, jest centrum naszego życia i naszej misji" - jak mówią nam o tym nasze Konstytucje i Reguły. Jezus umarł za nas, taka jest nasza wiara. Musimy umrzeć z Nim za naszych braci i siostry. Jeśli istnieje aktualne przesłanie, które odpowiada na poszukiwania wielu naszych współczesnych, to jest to właśnie to.

Iluż mężczyzn i ile kobiet poszukuje dziś tożsamości! Iluż cierpi z powodu poczucia się niekompetentnym, bezużytecznym i bezwartościowym lub zagubionym w świecie, zbyt bezosobowym, prawdziwym ziarnkiem piasku w anonimowym społeczeństwie! Kim jestem ? Jaka jest moja wartość ? – pytają sami siebie. Ale pierwszym objawieniem, jakie daje nam krzyż, jest właśnie znaczenie naszej wartości. «Zostaliście odkupieni ... drogocenną krwią Chrystusa» (1P 1.19). Ale nie chodzi tylko o moją własną wartość, ale o wartość całego ludzkiego życia.

Ale przesłanie krzyża jest również niezwykle aktualne w naszym hiperindywidualistycznym, narcystycznym i humanistycznym społeczeństwie, które wywyższa człowieka i stawia go w centrum wszechświata. Krzyż oczywiście odsłania naszą wartość, ale jednocześnie objawia nam naszą małość, nasze niepowodzenia i nasz grzech. Pokazuje nam, że potrzebujemy przebaczenia i że ani nasze wysiłki, ani nasze dobre uczynki, ani nawet nasza praktyka religijna nie mogą nas zmienić. Tylko krzyż, na którym «On sam, w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo» (1 P 2.24) może tego dokonać. Krzyż ukazuje nam także ciężar grzechu i upadku. To nie jest tylko iskierka w naszej relacji z Bogiem, to naprawdę zerwanie relacji skutkujące śmiercią. Krzyż prowadzi nas do pokuty i pokory. Nasze nowoczesne, humanistyczne społeczeństwo jest wdzięczne za przesłanie, że mamy nieocenioną wartość, ale mniej lubi słyszeć, że jesteśmy grzesznikami i że musimy pokutować. 

Wreszcie, przesłanie krzyża jest przesłaniem wyzwalającym. Nie jesteśmy już pod ciężarem winy, fałszywej lub prawdziwej, ani pod ciężarem utrzymującego się żalu, który nas dręczy. Otrzymujemy przebaczenie, obmycie win, oczyszczanie: «Krew Jezusa oczyszcza nas od wszelkiego grzechu» (1Jn 1.7). Nasz „dług” jest spłacony, bez względu na to, jak wielki może być. Możemy zacząć życie od nowa z czystym i nowym sercem. Ilu współczesnych ludzi chciałoby móc wyruszyć w dalszą drogę, zacząć od nowa, wymazać prześladującą ich przeszłość. I przychodzi krzyż, aby im powiedzieć: «Stare rzeczy przeminęły, oto wszystko stało się nowe» (2 Kor 5.17).

Czasami jednak oskarżamy tych, którzy głoszą rzyż, o wywoływanie w ludziach poczucia winy. Ale jest odwrotnie. Nie ma nic bardziej wyzwalającego niż to przesłanie. Ale co znaczy to przesłanie? Człowiek, kimkolwiek jest, może się zmienić. Najniższa upadła istota ludzka, najbardziej zatwardziały przestępca, ruina społeczna, którą wszyscy odrzucają, może otrzymać nowe życie. Dlatego jest nadzieja. Kimkolwiek jesteś, cokolwiek zrobiłeś, zawsze możesz zacząć od nowa, jak głosi hymn. Stąd nie tylko wielka radość i nadzieja, ale niezwykła dynamika. Krzyż, ukazując nam zarówno naszą wartość, naszą nędzę, jak i możliwość zmiany, jest w rzeczywistości tym przesłaniem wiecznej Ewangelii (Ap 14,6), którego świat, tak jak wczoraj, potrzebuje najbardziej.

Podsumowując, krzyż Jezusa jest bardzo ważny dla życia wiarą, znajduje się w centrum naszej misji, krzyż pokazuje nam, że Bóg jest Miłością, nieskończonym miłosierdziem. 

Miejsce, w którym chcemy zbudować krzyż dla upamiętnienia 150. rocznicy wejścia wiary chrześcijańskiej do Fianarantsoa, jest bardzo widoczne, ponieważ znajduje się ono w najwyższym punkcie miasta. 

Nie mamy jeszcze wystarczających funduszy, aby ukończyć ten projekt. Dlatego prosimy ludzi dobrej woli, aby pomogli nam zbudować ten krzyż – będzie to nasz krzyż oblacki. Jeśli ktoś chce wesprzeć ten projekt, może przekazać darowiznę przesyłając ją na konto bankowe:

Adres Banku: PKO ,Oddział w Poznaniu, Rue: Stary Rynek 97/98, POZNAŃ - POLOGNE
Tytuł Konta: Prowincja Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej - Delegatura Madagascar, Rue: Ostatnia 14, 60-102
Poznań - POLOGNE - NIF: 7791634264 - Regon: 004801932
Numer konta PLN: 73 1240 6595 1111 0010 0010 4867 4659
Z dopiskiem: KRZYŻ OBLACKI w Fianarantsoa

Z góry dziękujemy Wam za współpracę.

O. Ratovonirina François de Sales OMI
Proboszcz parafii pw. św. Eugeniusza de Mazenoda,  Sahalava-Fianarantsoa