Delegatura OMI na Madagaskarze prowadzi coroczną sesję szkoleniową dla młodych ojców, którzy mają za sobą mniej niż pięć lat kapłaństwa. W tym roku sesja odbyła się w Antananarywie, od 31 października do 4 listopada 2022 (13 uczestników). Prelegentami byli o. Alphonse OMI i ksiądz Lalaina Orthasie.

Łagodność Boga i z Bogiem

O. Alphonse Rakotondravelo OMI, przełożony Delegatury, animował pierwszy dzień, który najpierw poświęcony był skupieniu. Udzielił wskazówek duchowych, po których nastąpiła osobista refleksja na temat formacji ciągłej. Formacja jest dla nas wszystkich i dla całego naszego życia (Konstytucja, 47), wymaga nawrócenia, które jest środkiem nawracania innych. Podjął temat jednego z błogosławieństw: „Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie » (Mt 5, 3).

Z okazji uroczystości Wszystkich Świętych wyjaśnił, że nasze życie jest dla Boga i dla innych, jest życiem w komunii z Bogiem i z innymi; miłość Boga i miłość bliźniego. Szczęśliwy człowiek to ten, który mieszka z Bogiem i w domu Bożym.

Rozwinął znaczenie „bycia cichym” i bycia „dziedzicem ziemi” zgodnie z Pismem Świętym. Łagodność jest naturą Boga. Uległość nie oznacza słabości ani bierności. Nie oznacza też ucieczki od odpowiedzialności. Bycie łagodnym to siła, stanowczość, sprawiedliwość, prawda, motywacja. To oznacza też bycie odpowiedzialnym. Łagodność domaga się zmiany, poprawy i przemiany naszego życia, ponieważ jest darem Ducha Świętego (Gal 5, 22).

W drugiej części dnia mówił o klerykalizmie i nadużyciach, przeciwieństwach łagodności. Klerykalizm, według papieża Franciszka, jest dewiacyjnym sposobem pojmowania duchowieństwa, perwersją w Kościele; to dominacja, sztywność i duch „czucia wyższości ».

Kapłani są sługami (Mt 20,20-28). Jesteśmy wezwani do służenia ludowi Bożemu, świeckim, ubogim, naszym współbraciom. Musimy czuć się ludem Bożym.

Klerykalizm i wszelkiego rodzaju nadużycia są złe, straszne. Dlatego ważne jest, aby w naszym codziennym życiu wprowadzać szacunek, słuchać się, prowadzić dialog, nie bać się upomnienia braterskiego, współpracy. Odważcie się mówić prawdę, uznajcie dobro, sprawiedliwość; podążajcie właściwymi ścieżkami.

Nasz współczesny świat

« Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe » – powiedział św. Paweł (Rz 12,2)

Popołudnie było poświęcone przyjrzeniu się niektórym dzisiejszym realiom w odniesieniu do tego, o czym rozmawialiśmy rano. Uświadomiono nam, jak ważne jest rozeznanie – aby umieć wybrać oblackie wartości i dobro spośród wszystkich łatwych i kuszących propozycji dzisiejszego świata i społeczeństwa. Żyjemy w zglobalizowanym społeczeństwie, w świecie bez granic – we wszystkich obszarach: społecznym, politycznym, kulturowym, ekonomicznym, środowiskowym. Są wady i zalety. Poprzez wybór naszego życia musimy być w stanie opanować to, co jest do opanowania, i unikać tego, czego nie należy robić. Właściwą opcją jest dawanie świadectwa miłości Boga do zbawienia dusz.

O. Alphonse szczególnie poruszył 3 kwestie: środki masowego przekazu/sieci społecznościowe; pieniądze; wykorzystywanie seksualne i wykorzystywanie dzieci.

1-   Środki masowego przekazu

One są one niezbędne w życiu codziennym i w ewangelizacji, ale muszą być przez nas kontrolowane. Mogą dawać życie, tak jak mogą zabijać – ciało i duszę, wspólnotę i zgromadzenie.

2-   Pieniądze

Pieniądze są zarówno potrzebne, jak i niebezpieczne. Jest wiele problemów, kiedy jesteś spragniony, kiedy stajesz się niewolnikiem pieniędzy z różnych powodów. Pieniądze są bardzo często źródłem problemów, zarówno w życiu osobistym, jak i tym wspólnotowym. „Albowiem korzeniem wszelkiego zła jest chciwość pieniędzy. Za nimi to, uganiając się, niektórzy zabłąkali się z dala od wiary i siebie samych przeszyli wielu boleściami” (1 Tm 6,10). Musimy mieć prawdziwie religijną mentalność w stosunku do pieniędzy: hojność, przejrzystość. Ślub ubóstwa nie może pozostać pustym słowem, ale codziennym doświadczeniem.

3-    Wykorzystywanie seksualne i wykorzystywanie dzieci

Nadużycia przejawiają się w różnych formach. Nadużycie władzy, nadużycie sumienia, nadużycie odpowiedzialności, nadużycie seksualne, nadużycie małoletniego w Kościele, we wspólnocie, w rodzinie, w społeczeństwie. O. Alphonse położył duży nacisk na problem wykorzystywania nieletnich, które jest teraz ogromnym problemem ludzkości, Kościoła i zgromadzenia. Wyjaśnił stanowisko i środki, które Kościół, a także Zgromadzenia muszą podjąć w obliczu podejrzenia lub faktu. Delegatura ma politykę ochrony nieletnich. Jedynym rozwiązaniem jest życie naszymi ślubami, roztropnością, zapobieganie takim przypadkom.

Podsumowując, aby harmonijnie i wiernie przeżywać nasze oblackie powołanie, musimy wrócić do źródeł, to znaczy żyć naszym charyzmatem i mieć ducha naszego Założyciela, wprowadzać w życie nasze Konstytucje i Reguły. W tym celu musimy mówić i żyć nawróceniem i komunią.

« Dla Kościoła synodalnego: komunia, uczestnictwo, misja »

Konferencja księdza Herivonjilalaina Orthasie Marcellin, rektora i profesora Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Toamasina, nosiła tytuł „Dla Kościoła synodalnego: komunia, uczestnictwo, misja” (XVI zgromadzenie ogólne Synodu Biskupów, 2021-2023).

Najpierw wyjaśnił, czym jest „Kościół”. Następnie podkreślił trzy elementy omawiane podczas synodu w odniesieniu do dzisiejszego życia kapłana: komunię, uczestnictwo i misję. 

Kapłani są kapłanami w Kościele synodalnym i są kapłanami dla Kościoła. Kościół synodalny zostaje zapoczątkowany przez papieża Franciszka. Jest to nowa nazwa Kościoła, która nie eliminuje wszystkich dotychczasowych nazw.

Mistyczny i sakramentalny charakter Kościoła: Kościół jest tajemnicą i sakramentem komunii. Kościół jest instytucją, charyzmatem. Jest ludem Bożym, ciałem Chrystusa. Kościół jest komunią, ponieważ jest rodziną Bożą. Kościół synodalny jest sposobem przeżywania Kościoła w zgromadzeniu, komunii w jedności. Kościół synodalny jest Kościołem słuchania: synodalność w słuchaniu słowa Bożego, w sprawowaniu Eucharystii. W komunii (komunii w rodzinie, w sąsiedztwie) istnieje współodpowiedzialność i braterstwo. Synodalność to sposób na życie w życiu codziennym.

Synodalność Kościoła ma różne wymiary: teologiczny, chrystologiczny i pneumatologiczny. W tym wymiarze studiowaliśmy różne struktury i hierarchie w Kościele, elementy pozwalające poznać wolę Bożą i elementy umożliwiające słuchanie głosu Ducha Świętego.

Dlaczego Kościół synodalny ?

Ze względu na rzeczywistość: pandemię, wojnę, zmiany klimatyczne, migracje, niesprawiedliwość, korupcję, dyskryminację, rasizm, przemoc, ale przede wszystkim po to, by dalej ewangelizować dzisiejszy świat. Rzeczywistość w Kościele: brak wiary, nadużycia władzy, klerykalizm, zaniedbywanie obowiązków. Celem jest Kościół synodalny – zgodny z Ewangelią.

Komunia

Komunia ma wymiar: teologiczny, chrystologiczny, duchowy, duszpasterski. Komunia jest darem od Boga. Trójca jest komunią. Trójca Święta chce z nami obcować. Mężczyzna przyjmuje komunię. Komunia Trójcy Świętej jest wzorem naszej komunii. Komunia wyraża się we współodpowiedzialności z biskupami, specjalistami, świeckimi.

Udział

Dotyczy to wszystkich ochrzczonych. Potrzebujemy podziału obowiązków, uczestnictwa poprzez świadectwo życia, udziału świeckich w życiu zakonników i w życiu kapłana. Problemami i przeszkodami są ubóstwo, analfabetyzm, dyskryminacja, zazdrość, nadużycie władzy, klerykalizm. Człowiek uczestniczy w zbawczym dziele Boga. Chodzi o duszpasterstwo jako całość: o planowanie, ukierunkowanie, weryfikację (ewaluacja i sprawozdanie z pracy), ruchy w Kościele; o aktywną współpracę z kobietami; o pierwszą i o ciągłą formację.

Misja

Trójca Święta jest wzorem naszej misji. Istnieje synodalność ad-intra: synodalność z Kościołem i synodalność ad-extra: z innymi. Synodalność: z Trójcą, z członkami Kościoła, z religiami chrześcijańskimi, niechrześcijańskimi, z ekologią. Synodalność z funkcją nauczania, uświęcania i rządzenia Kościołem. „Realizowanie synodu” to pójście tą samą drogą, pójście razem – jak zwraca na to uwagę papież Franciszek.

Tożsamość kapłana

Kapłan jest człowiekiem relacji: relacji z Kościołem, czyli z całym ludem Bożym, z całą ludzkością, ze wspólnym domem. Kapłan jest przede wszystkim dzieckiem Pana: ochrzczony, cieszy się godnością syna, członka Kościoła i ucznia Chrystusa. Jest chrześcijaninem, naśladuje Chrystusa. Kapłan jest mieszkaniem Ducha Świętego, konsekrowanym w Duchu Świętym, duchowym Ojcu.

Perspektywa maryjna

Maryja w tajemnicy Chrystusa: pośrednictwo Maryi zależy od Chrystusa. Maryjny profil Kościoła: Maryja Dziewica jest gwarantem czystości Kościoła. W tym znaczeniu Kościół jest czysty. Rola Maryi w Kościele: Ona jest Matką Kościoła, Matką Jezusa. Poprzez swoją cześć i nabożeństwo do Maryi, oblat Maryi Niepokalanej uznaje godność Maryi, świętość Maryi, współpracę Maryi, Jej misję w ludzie Bożym.

Żyć z Maryją i przez Nią, przyjmować Jezusa wewnętrznie w sobie, aby móc dawać Go innym, tak jak Maryja dała Go z miłością.

O. Joseph Christian RAKOTONIAINA, OMI
O. José Marcellin RAKOTOARISOA, OMI